Het is altijd nogal moeilijk om skarock in een nieuwe, andere ‘verpakking’ te gieten, voorzien van een minimale progressieve boost: het is in feite, net als reggae trouwens (dat volgens de legende ontstaan zou zijn onder de hete Jamaicaanse zon, die de muzikanten dwong het ritme te vertragen), een vrij ‘stijf’ genre wat betreft de basisstructuren. Er wordt ongetwijfeld met veel variatie gespeeld, maar bijna altijd met slechts minimale aanpassingen. Het is in elk geval eenvoudiger om het bij een herhaling van dezelfde patronen te houden dan om jezelf in onmogelijke bochten te wringen om toch maar met iets nieuws op de proppen te kunnen komen. En dat is in feite het grootste dilemma voor vele bands: geweldige vorm, zwakke inhoud. Anyway, we zijn hier niet om alle muziekgenres en hun geschiedenis uit de doeken te doen, let’s move on… ArEt, uit Berlijn, Emergenza’s topband van de maand, speelt ontegensprekelijk meer dan gewoon ska, en hen een skaband noemen, met respect voor alle skabands out there, is zeker te beperkend. Neem bijvoorbeeld “The Sea”, een leuke ‘mars’ die de bovenvernoemde standaards volgt, met versnellingen en plotse brakes met de klassieke Jamaicaanse off-beat. Het Berlijnse viertal legt in haar songs een heel verfijnde funky beat (luister naar “The Legend of The Walking Boat”, onweerstaanbaar), samen met een hoge stem (vaak overacted) die flirt met een burleske attitude die ik eerlijk gezegd wel kan smaken, vooral in deze context. En wat niet kon ontbreken (en eigenlijk een Europese trend is ondertussen): hun songs werden in een elektronisch kleedje gestoken met een knipoog naar de jaren 80, dat het ritme perfect gladstrijkt, en dat is iets wat skarock bands nauwelijks doen. Wat betreft hun vorige producties, op hun laatste album “ArEt”, hoor je duidelijk dat ze houden van die ‘mixing’ attitude: “Dub Cactus” is een klein elektronisch juweeltje, ik raakte er zodanig van in trance dat ik automatisch bleef klikken op de play knop. “Chaque Vie…” daarentegen is een softe, zoete Franstalige ballade. “Tv tree” is een stevige rocksong (een vrij logisch element dat geen enkele muzikant die goeie ska wil maken mag vergeten) met een perfecte sectie blazers. Dat alles bewijst dat de band (luister naar “Lass uns feiern”) van verschillende markten thuis is, ook de klassieke rockballade. Anyway, dit Berlijnse viertal voegt geen nieuw hoofdstuk toen aan het ”Grote Boek der Wereldwijde Stylistische Vernieuwing” (?), maar zit zonder twijfel wel ver boven het gemiddelde. Ze hebben hun eigen manier van ’werken’ met dit vijandige en vaak ’misbruikte’ genre, nemen het op sleeptouw en laten het weer gaan waar nodig, proberen verschillende benaderingen, steeds met oog voor de compositie, voegen onderweg melodische ’valkuilen’ toe en tonen ons uiteindelijk dat ska gewoon hun keuze is. Maar daarnaast bewijzen ze ook dat ze de ’poptools’ onder de knie hebben, van de melodieën tot de elektronische extraatjes, van de zang tot het herbewerken van de ska’patronen’, tot ze belanden bij een absoluut gorierijk en bovenal intelligent eclecticisme. Het resultaat, althans wat ik beluisterde, is een stevige, aangename powerska, enkel vergelijkbaar met een heerlijk stuk geroosterd brood met zoete honing, de ochtend na een verwoestende party met de gekende gevolgen voor het zenuwstelsel.