HLEDEJ KAPELU
WORLD
Poslední aktualizace:

15 prosince 2010

LA CHICA DEL BULLDOG
Muzikantů
3HRAJTE LIVE!
2POTVRD DATUM MÉHO KONCERTU
1PŘIHLÁSIT SE NA FESTIVAL
AKTUÁLNI MÉDIA
  • VIDEO
  • AUDIO
  • FOTOGRAFIE
13/07/2025 18:12:00

BERIKEN

12/07/2025 20:21:08

Urząd Bezpieczeństwa







BUDOUCÍ KONCERTY
Země

Město

    DALŠÍ KAPELY NA STAGE
    zapsal 25 srpna 2020 v 20:06 hodin

    MAD DAYS

    rock alternative
    česká republika
    zapsal 09 ledna 2020 v 10:58 hodin

    Colorful People

    Pop
    česká republika
    zapsal 24 října 2019 v 17:24 hodin

    Bats vs. Cats

    Alternative indie
    česká republika
    Next bands around the globe
    Přidali se včera v 22:03

    Крок Дилер

    Alternative rock
    Rusko
    zapsal 15 července 2025 v 0:28 hodin

    Non filtrati

    Blues rock
    Itálie
    HLAVNÍ PŘÍSPĔVKY
    LA CHICA DEL BULLDOG - Banda madrileño-valenciana

    Se definen como pop-rock-no-moñas y hace tiempo que no encontraba un grupo que , primero, se autodefiniera y, segundo, lo hiciera con acierto y sin presunciones.

    Lo que hacen LA CHICA DEL BULLDOG es indudablemente pop rock, a veces guitarrero, a veces más suave, pero siempre pegadizo, como corresponde al género. Y lo que es más importante, intentando huir de los clichés de une stilo pisoteado por grupos super promocionados y difícilmente creíbles.

    La cuestión es si lo consiguen o no. En efecto, abren el disco con un convincente “Morir”, que promete sabores desde a LA FUGA hasta a LOS SECRETOS. No es el caso de “Carla”, que consigue una melodía pegajosa junto a una letra que está a punto de caer en la corriente habitual.

    Afortunadamente, el disco contiene más de lo primero que de lo segundo: ahí están “Un poco más”, con sabor a los Urquijo, la fantástica “No me digas”, costumbrismo popero del clásico, el tema lento (sin cursilerías) “Ciudad sin nombre” o el curioso griño a infinidad de grupos españoles, desde DUNCAN DHU a SABINA, pasando por LOQUILLO, MIGUEL BOSÉ, CALAMARO, CRISTINA Y LOS SUBTERRÁNEOS o MODESTIA APARTE de “Cien gaviotas y quinientas noches”, con letra construida a partir de pasajes de decenas de canciones, que conocemos todos, para bien y para mal. Supongo que si alguien les va a preguntar en una entrevista por sus influencias, lo tiene fácil.

    Cierra el disco “En esa mejilla”, en un tono nostálgico y donde demuestran que no son unos imberbes ignorantes a los que han regalado cuatro instrumentos caros. Para mí, de lo mejor de este trabajo, que deja un sabor de boca a ese pop de otros tiempos, que incluso los rockeros impenitentes respetábamos. Que sea por mucho tiempo.

    David Soriano Martinez    15 prosince 2010 08:00